BAROK MİMARİSİ

BAROK MİMARİSİ 



17. ve 18 . yy larda ortaya çıkan ve ‘barok mimari’ olarak bilinen bu yeni akım, Rönesans’ın yalınlıkla da ifade edilen biçim anlayışıyla taban tabana zıt, muğlaklık ve karmaşıklık üzerine kurulmuş yeni bir tasarım anlayışının savunucusu olmuştur.

 Bu yeni anlayışta plastiklik, mekansal derinlik ve ağır bezemelerle desteklenen iç mekan ön plana çıkmaktadır. Bu özelliklerin gerisinde yatan temel amacın ise mekan kullanımına ilişkin mistik duyguların kullanıcıya aktarılma isteği olduğu savunıulmuştur.

Mimari Özellikler

Genel özelliklerinin yansıtıldığı kilise dış cephe tasarımında görülüt, bunlar giriş cephesinde serbestçe duran 2 şerli ya da 3 erli kolonlar, mimari elemanların yanı sıra heykel figürleri ve ağır süs donatıyla elde edilen dinamik cephe görüntüsü, taşıyısı sistemin ağaır süs elemanlarıyla gizlemesi gibi özellikler gösterir. 

İç Mekan 

Uzunlamasına ya da elips bir merkesi plan, kavisli yüzeyler, devamlılığı ve aralarında ritmik bir düzen olan yapı şekilleri kullanılmıştır.

Peyzaj ve Kentsel yerleşim Özellikleri

17. Yy da Avrupa başkentlerinde görülmüştür. Bölgesel ölçekli planlama çalışmalar, doğal çevrenin tarihte ilk kez biçimlendirilmiş peyzaja dönüştürüldüğü projeler olmuştur.

Bu uygulamalara kadar doğal çevre her koşulda yerleşim alanlarının dışında bırakılmıştır.

Paris çevresinin 1740 tarihli haritası, bu kentin içinde etrafında merkezileşmiş bir peyzaj alanına dönüştürüldüğünün kanıtlarını taşımaktadır.Bu dönemde damga vuran politik gelişmeler göz önüne alınırsa, söz konusu gelişmenin büyük ölçüde, bu kenti tüm ülkenin merkesi konumuna getiren politik süreçten etkilendiği ortaya çıkmıştır.